Reflection for 31^st Sunday in Ordinary Time (31/10/2021) By Fr. Baritan Nigrel                      

सामान्य काळातील एकतिसावा रविवार  

दिनांक: ३१/१०/२०२१

पहिले वाचन - अनुवाद ६: २-६

दुसरे वाचन – इब्री ७:२३-२८

शुभवर्तमान- मार्क- १२: २८-३४

“आपला देवा परमेश्वर ह्याच्यावर संपूर्ण जीवाने प्रीती कर, व जशी स्वतःवर तशी शेजाऱ्यावरही प्रीती कर”.  

प्रस्तावना

            आज आपण सामान्य काळातील एकतिसावा रविवार साजरा करीत आहोत. आजची उपासना आपणास देवप्रीती व शेजारप्रीतीचा धडा शिकवीत आहे. १ योहान ४: ८ मध्ये आपण वाचतो, “जो कोणी देवावर प्रीती करीत नाही तो देवाला ओळखीत नाही कारण देव प्रीती आहे”. जशी ईश्वरप्रीती महत्वाची आहे, तशी शेजारप्रीती सुद्धा महत्वाची आहे. कारण १ योहान ४: २० मध्ये आपण वाचतो, “मी देवावर प्रीती करितों, असे म्हणून जर कोणी आपल्या बंधूचा द्वेष करील तर तो लबाड आहे; कारण डोळ्यांपुढे असलेल्या आपल्या बंधूंवर जो प्रीती करीत नाही त्याला न पाहिलेल्या देवावर प्रीती करितां येणें शक्य नाही”. प्रीतीशिवाय कुठलाही धर्म मोठा नाही.

        असंख्य आज्ञांपैकी येशूने कुठलाही संकोच न करता, प्रीती ह्या आज्ञेला प्रथम स्थान दिले. संत पौलाच्या मते प्रेम सहनशील आणि दयाळू आहे; ते मत्सर किंवा अभिमान बाळगत नाही. प्रेम, स्वार्थासाठी किंवा दुसऱ्यांचा अपमान करण्यासाठी नाही, तसेच प्रेम सहजासहजी रागावत नाही आणि चुकीची नोंद ठेवत नाही; अशाच प्रकारची प्रीती करण्यास आज प्रभू येशुख्रिस्त आजच्या शुभवर्तमानात आपणास सांगत आहे, “आपला देव परमेश्वर ह्याच्यावर संपूर्ण मनाने, संपूर्ण जीवाने, संपूर्ण बुद्धीने आणि संपूर्ण शक्तीने प्रीती कर व जशी स्वतःवर तशी आपल्या शेजाऱ्यावरही प्रीती कर”.  म्हणूनच असं म्हणतात कि, “सर्व आध्यात्मिक भेटींपैकी प्रेम हे सर्वात महत्वाचे आहे”. देवावर व शेजाऱ्यावर प्रीती करण्यास परमेश्वराची कृपा व सामर्थ्य आपणास लाभावे आज आपणास म्हणून प्रार्थना करू या.  

            मनन चिंतन

प्रेमाचे नाते

ओढ म्हणजे काय ते जीव लागल्याशिवाय समजत नाही, विरह म्हणजे काय ते प्रेमात पडल्याशिवाय समजत नाही आणि प्रेम म्हणजे काय ते स्वतः केल्याशिवाय समजत नाही.

आपण प्रेमाविषयी भरपूर वाचतो, भरपूर ऐकतो आणि भरपूर बोलतो; पण प्रेम काय आहे हे समजण्यासाठी आपण स्वतः इतरांवर प्रेम केल पाहिजे. बायबल सांगतं, ‘देव प्रीती आहे’ (१ योहान ४:८). खरोखर देव प्रीती आहे, कारण देवाने पहिलं प्रेम संपूर्ण मानवजातीवर केलं. म्हणून प्रेम काय आहे हे आपण देवाकडून शिकतो. देवाने आपल्याला त्याच्या प्रतिमेप्रमाणे निर्माण केले आणि त्याचे प्रेम प्रकट केले.  

जी व्यक्ती आपल्याला सांगते, ‘मी तुझ्यावर खूप प्रेम करते.’ तीच व्यक्ती काही काळानंतर आपल मन दुःखावत असते; परंतु परमेश्वर आपलं मन दुःखावत नाही. आपण कितीही पापे करून त्याच्यापासून दूर गेलो, तरीही तो आपल्यावर प्रेम करतो. आपल्यावर देवाचे भरपूर प्रेम आहे म्हणून आपल्या तारणासाठी त्याने आपला एकुलता एक पुत्र या जगात पाठविला (योहान ३:१६).

शुभवर्तमानात आपण वाचतो की, नियमशास्त्राचा एक शिक्षक येशूकडे येऊन विचारतो, “सर्व आज्ञांत महत्वाची आणि पहिली आज्ञा कोणती?” येशूने उत्तर दिले, आपला देव जो तुझा प्रभु आहे, त्याजवर संपूर्ण अत:करणाने, संपूर्ण जिवाने, संपूर्ण मनाने आणि संपूर्ण शक्तीने प्रीति कर.’ दुसरी आज्ञा ही आहे, ‘जशी आपणांवर तशी आपल्या शेजाऱ्यावर प्रीति कर.’ यापेक्षा दुसरी कोणतीही आज्ञा मोठी नाही.”

ह्याचा अर्थ असा की, जो म्हणतो, ‘मी देवावर प्रीती करतो’, त्याने इतरांवरही प्रीती केली पाहिजे. जो देवावर प्रीती करतो, त्याच्या मनात कसलीही भेदभावना असू शकत नाही. तो सर्वांकडे समदृष्टीने पाहतो. त्याच्या नजरेत कोणी उच्च नाही किंवा नीच नाही. त्याचं सर्वांवर सारखच प्रेम असतं. जो देवावर प्रीती करतो, तो इतरांवरही प्रीती करतो. ह्याच महत्त्वाच कारण असं की, परमेश्वराच्या प्रेमाची जाणीव अश्या व्यक्तीला झाली असते.

एका मुलाखतीत मदर तेरेसा यांना एकदा विचारण्यात आले होते, "प्रेम म्हणजे नक्की काय आहे हे तुम्ही सांगू शकता का?" तिने लगेच उत्तर दिले, “प्रेम देण्यात आहे (Love is Giving). देवाने जगावर इतके प्रेम केले की त्याने आपला मुलगा दिला. येशूने जगावर खूप प्रेम केले, तुझ्यावर प्रेम केले, माझ्यावर इतके प्रेम केले की त्याने आपले जीवन दिले. आणि त्याने जसे प्रेम केले तसे आपण प्रेम करावे अशी त्याची इच्छा आहे. आणि म्हणून खरे प्रेम म्हणजे दुखणे होईपर्यंत देणे आणि देणे होय.”

प्रभू येशूने लोकांना सांगितले होते, “जे कैसराचं आहे ते कैसराला द्या आणि जे देवाचं आहे ते देवाला द्या.” (मत्तय २२:१५-२२, लूक २०:२०-२६) कोणत्याही देशातील नागरिकांना त्या देशाचे कायदे पाळावे लागतात. त्यांनी कायद्यानुसार अपेक्षित कर भरले नाहीत तर त्यांच्यावर दंड लादला जातो किंवा त्यांना शिक्षा भोगावी लागते. लोकांकडून मिळालेल्या कराचा सरकार त्यांना हिशोब देते, त्या पैशाचा वापर कसा केला गेला ह्याची त्यांना माहिती देते. लोकांच्याच पैशातून देशाचा कारभार चालवला जातो.

पण देव आपल्यावर कर लादत नाही, किंवा आपली थकबाकी तो वसूल करत नाही.  आपल्या पैशातून तो हे जग चालवत नाही. देवाचे आणि आपले नाते हे प्रेमाचे नाते आहे आणि ते पैशावर आधारलेले नाही. त्यात देवाणघेवाण नाही, हिशोब नाही.

प्रेमावर आधारलेल्या कोणत्याही नात्यात हिशोब ठेवला जात नाही. पतिपत्नी एकमेकांना आनंद आणि सुख देण्यासाठी जे काही करतात त्याच्यामागे काही स्वार्थ असतो का? मुलांच्या शिक्षणासाठी पालकांना जो खर्च करावा लागतो त्यावर मुलांकडून ते व्याज आकारतात का? वृद्ध आईबापांना आधार देणारी मुले त्यांना बिल सादर करतात का?

देवाचे आणि आपले नातेही अशाच प्रकारचे आहे. खरे तर देव आपल्याकडून काहीच मागत नाही, आपल्याकडून त्याला कसलीही अपेक्षा नाही. देवाने आपल्यावर नेहमीच प्रीती केली आहे आणि आपणही त्याच्यावर तशीच प्रीती करावी एवढीच त्याची इच्छा आहे. आणि ती आपण पूर्ण मनाने, पूर्ण जिवाने, पूर्ण शक्तीने, आणि पूर्ण बुद्धीने करायची आहे (लूक १०:२५-३७).

आयुष्य जगण्याद्वारे समजते; केवळ ऐकून, वाचून, बघून समजत नाही. त्याचप्रमाणे प्रेम हे केल्यावर समजते; केवळ ऐकून, वाचून, बघून समजत नाही. म्हणून जसं देवावर प्रेम करीतो, तसचं इतरांवरही प्रेम करू या.

 

विश्वासू लोकांच्या पार्थना

प्रतिसाद – दयावंत प्रभू आमची प्रार्थना ऐक.

१) आपले परमगुरु, महागुरू, धर्मगुरू व सर्व व्रतस्थ बंधू-भगिनी व सर्व भाविकांनी सदैव ख्रिस्ताच्या मळ्यात कार्यरत असताना देवाचे कार्य अविरीतपणे करत रहावे म्हणून आपण प्रार्थना करूया.

२) प्रत्येक ख्रिस्ती भाविकांनी आपले जीवन जगत असताना देवावर व आपल्या शेजाऱ्यावर संपूर्ण मनाने, जीवाने व शक्तीने प्रेम करावे म्हणून प्रार्थना करूया.

३) आजच्या ह्या जगाचे भवितव्य तरुण पिढीच्या हातात आहे. परंतु आजची पिढी अनैतिकता, आत्महत्या, भ्रष्टाचार आणि इतर वाईट मार्गावर चालून आपले जीवन नष्ट करत आहेत. अश्या तरुणांना परमेश्वराचे मार्गदर्शन लाभावे व त्यांनी योग्य मार्गाचा अवलंब करावा म्हणून आपण प्रार्थना करूया.

४) आपल्या समाजात व कुटुंबात जे कोणी आजारी आहेत अश्या सर्वांना प्रभूचा आशिर्वाद मिळावा व आजार सहन करण्यास शक्ती मिळावी म्हणून आपण प्रार्थना करूया.

५) थोडा वेळ शांत राहून आपल्या वैयक्तिक, कौटुंबिक व सामाजिक गरजासाठी प्रार्थना करूया.

                         

                           
Reflection for 30^th Sunday in Ordinary Time (World Mission Sunday) (24/10/2021) By Fr. Benjamin Alphonso

सामान्य काळातील तिसावा रविवार (जागतिक मिशन रविवार)

दिनांक: २४/१०/२०२१

पहिले वाचन: यिर्मया ३१: ७-९

दुसरे वाचन: इब्री ५: १-६

शुभवर्तमान: मार्क १०: ४६-५२

“तुझ्या विश्वासाने तुला बरे केले आहे”.

प्रस्तावना

         आज आपण सामान्य काळातील तिसावा रविवार साजरा करीत आहोत. आपल्या दररोजच्या ख्रिस्ती जीवनात ‘विश्वास’ फार महत्वाचा असतो. जर आपल्याला देवाकडून काही हवं असेल, तर देवावरील विश्वास फार महत्वाचा आहे. आजच्या पहिल्या वाचनात आपण ऐकतो कि, यिर्मया संदेष्टा इस्त्राएली लोकांना सांगत आहे कि, आपण देवाला नाही तर देव आपल्याला निवडत असतो व सर्व काही त्याच्या इच्छेप्रमाणे होत असते. देव पिता आपल्याला सुखात आणि आनंदात ठेवण्याचे वचन देत असतो. तर दुसऱ्या वाचनात आपण ऐकतो कि, देव आपल्याला त्याचा अनुयायी व शिष्य म्हणून निवडतो व ह्यावरून देवाचे आपणावरील प्रेम दिसून येते. शुभवर्तमानात आपण शारीरिक दृष्ट्या आंधळा असलेल्या बार्तीमय याला त्याच्या विश्वासामुळे येशुकडून आध्यात्मिक दृष्टी प्राप्त होत असण्याचा वृत्तांत ऐकतो.

        आजच्या ह्या मिस्साबलिदानात बार्तीमय सारखा विश्वास दृढ करण्यासाठी व ज्या प्रमाणे बार्तीमय येशूला दाविद पुत्र म्हणू ओळखले तसे देवाला पूर्णपणे ओळखण्यास लागणारी कृपा व शक्ती आपण देवाकडे मागुया. आज पवित्र देऊळ माता मिशन रविवार साजरा करीत आहे. आजच्या ह्या मिस्साबलीदानात सर्व मिशनरी बंधू-भगिणिंसाठी खास प्रार्थना करूया.

मनन चिंतन

        आज जगात आपण नजर फिरवली तर आपल्याला आढळते कि, आजच्या ह्या आधुनिक युगात लोकांचा देवावरील विश्वास कमी होत चाललेला आहे. लोकं देवापासून दूर होत आहेत. जेव्हा आपल्या जीवनात अडचणी किंवा संकटे येतात, तेव्हा आपल्या मनात एक प्रश्न येतो कि, खरोखर देव आहे का? देव असेल तर जगात संकटे व दुखे का येतात? ह्या कोरोना महामारीच्या काळात लोक गोंधळून गेले आहेत. देवाच्या अस्तित्वावर लोकांच्या मनात नानाविविध प्रश्न येत आहेत. असे म्हणतात कि, ‘विश्वास ही देवाने मानवाला दिलेली फार मोठी देणगी आहे’. ही देणगी मिळावी म्हणून आपण नियमित प्रार्थना केली पाहिजे, २०१३ साली पोप फ्रान्सिस ह्यांनी ‘लुमेन फिदेई’ (Lumen Fidae- विश्वासचा प्रकाश) हे परिपत्रक काढले. ह्या परिपत्रकाद्वारे पोप महाशय आपल्या सांगू इच्छितात कि, आपणास विश्वासाची देणगी मिळावी म्हणून आपण नियमित प्रार्थना केली पाहिजे. आपण आपल्या विश्वासात खंभीर असणे फार महत्वाचे आहे.

बोधकधा

एकदा एक मोठी बोटी समुद्रातून जात होती, तेव्हा अचानक वादळ सुरु झाले. वादळामुळे ती बोट धक्के खाऊ लागली व बुडू लागली. तेव्हा बोटीच्या कप्तानाने लोकांना इशारा दिला कि आपण संकटात आहोत कारण वादळामुळे बोट बुडू शकते. बोटीवरील सर्व लोकं एकत्र आली व देवाजवळ प्रार्थना करू लागली कि, देवा आम्हाला वाचव. त्यावेळी बोटीवर एक छोटा मुलगा होता, जो खेळत आणि हसत होता. तेव्हा बोटीवरील लोकांनी त्या मुलाला विचारले, तू घाबरत नाही का? आपली बोट बोडणार आहे. आम्ही प्रार्थना करीत आहोत कि देवाने आपल्याला वाचवावे. तेव्हा तो लहान मुलगा म्हणाला कि, मी घाबरत नाही, कारण ह्या बोटीचा कप्तान आहे, ते माझे वडील आहेत आणि जो पर्यंत मी बोटीवर आहे, तो पर्यंत माझे वडील कधीच ही बोट बुडवू देणार नाही. होय त्या छोट्या मुलाचा आपल्या पित्यावरील विश्वास दृढ होता.

        आजचे शुभवर्तमान आपल्याला बार्तीमयच्या दृढ विश्वासाची साक्ष देत आहे. बार्तीमय चा विश्वास एखाद्या रहस्यावर अथवा शिकवणुकीवर आधारित नसून, येशुख्रिस्त मला बरे करील व मला नवीन जीवन देईल ह्या विश्वासामध्ये सामावलेला होता व त्याचा विश्वास आजच्या शुभवर्तमानातील त्याच्या प्रत्येक कृत्यामधून दिसून येतो.

येशूला तो पूर्णपणे ओळखतो. आपल्याला शुभवर्तमानाद्वारे समजते कि, बार्तीमयने येशूला ‘दाविद पुत्र येशू’ म्हणून ओळखले. बार्तीमयसाठी ‘दाविद पुत्र’ हे नाव येशू देवाकडून आलेला आहे हे दर्शविते व येशू एक राजा आहे, अशी येशूची प्रतिमा उभी करते.

मार्कच्या शुभवर्तमानात एक विशेष गोष्ट दिसून येते ती म्हणजे फक्त विश्वासाने पाहिजे असलेले दान मिळत नाही, तर विश्वासाबरोबर त्यासाठी श्रम सुद्धा करावे लागतात (उदारणार्थ मार्क २:४ – ५:२७). बार्तीमयचा विश्वास होता कि, येशू त्याला पूर्णपणे बरे करील. त्याचे शारीरिक व्यंग (आंधळेपणा) आणि त्याची आर्थिक परिस्थिती (भिकारी) ह्याचे प्रतिक ते वस्त्र होते व जेव्हा तो ते वस्त्र फेकतो तेव्हा त्याद्वारे जणू तो सांगतो कि, आता हे वस्त्र घेऊन दुसऱ्यांच्या भिकेवर अवलंबून राहावे लागणार नाही, कारण माझा येशू आता मला बरा करणार आहे. जेव्हा येशू बार्तीमयला म्हणतो कि, ‘मी तुझासाठी काय करावे आशी तुझी इच्छा आहे? तेव्हा बार्तीमय साध्या सोप्या भाषेत फक्त एवढेच म्हणतो कि मला दृष्टी हवी आहे. बार्तीमयचा विश्वास हा त्याच्या जीवनाचा सुकाणू होता. जरी तो आंधळा होता तरी खरे काय आहे हे त्याने पहिले होते. जेव्हा त्याला दृष्टी मिळाली तेव्हा तो बहकून न जाता त्याने त्याचा वापर येशूला अनुसरण्यास केला व आपला विश्वास अधिक दृढ केला.

आज पवित्र देऊळमाता ‘मिशन रविवार’ साजरा करीत आहे. आजच्या दिनी आपण जे मिशनरी लोकांचा विश्वास दृढ करण्यासाठी आपल्या प्रयत्नांची पराकाष्टा करतात त्यांच्यासाठी देवाजवळ प्रार्थना करूया. त्यांना त्याच्या कार्यात यश यावं, तसेच बार्तीमयप्रमाणे आपणा सर्वांचा विश्वास ह्या अडचणीच्या काळात दृढ व्हावा, म्हणून विशेष प्रयत्न व प्रार्थना करूया.

विश्वासू लोकांच्या प्रार्थना:

प्रतिसाद: हे प्रभू, आमची प्रार्थना ऐक.

१. आपल्या धार्मिक नेत्यांनी, देऊळ मातेची शिकवणूक सर्व ख्रिस्ती लोकांपर्यंत पोहचवावी व त्यांना ती योग्यरीतीने आचरणात आणण्यासाठी मदत करावी म्हणून आपण प्रार्थना करूया.

२. ज्या धर्मगुरुनी, धर्मभगिनींनी व प्रापंचीकांनी स्वत:ला मिशन कार्यासाठी वाहून घेतलेले आहे अशा निष्ठावंतांवर परमेश्वराच्या कृपेचा वरदहस्त सदैव असावा व त्यांना त्यांच्या कृत्यातून प्रभूची सुवार्ता पसरविण्यास धैर्य लाभावे म्हणून आपण प्रार्थना करूया.

३. आपल्या धर्मग्रामातील आजारी व्यक्तींना चांगले आरोग्य, बेरोजगारांना रोजगार आणि दुःख-संकटात सापडलेल्यांना प्रभूचे दैवीसामर्थ्य प्रदान व्हावे म्हणून आपण प्रार्थना करूया.

४. ख्रिस्ती श्रद्धेमुळे ज्या ज्या लोकांवर अन्याय, अत्याचार होत आहेत, त्यांना ख्रिस्ती श्रद्धेशी एकनिष्ठ राहण्यासाठी प्रभूचा कृपाशिर्वाद मिळावा म्हणून आपण प्रार्थना करूया.

५. सर्व पत्रकारांनी त्यांचे कार्य करीत असता नैतिकता व सत्यता ह्यांनी प्रेरित व्हावे आणि सामान्य शोषित जनतेसाठी ते प्रवक्ते बनावेत म्हणून प्रार्थना करूया.

६. थोडावेळ शांत राहून आपल्या वैयक्तिक व कौटुंबिक हेतूंसाठी प्रार्थना करूया.

                                            

        Reflection for 29^th Sunday in Ordinary Time (17/10/2021) By Fr. Suhas Pereira

सामान्य काळातील एकोणतिसावा रविवार

 

दिनांक: १७/१०/२०२१

पहिले वाचन : यशया ५३: १०-११

दुसरे वाचन : इब्री. ४: १४-१६

शुभवर्तमान : मार्क १०: ३५-४५

 

"सेवेसाठी अधिकार "

प्रस्तावना

        प्रिय बंधू-भगिनींनो, आज आपण सामान्य काळातील एकोणतिसावा रविवार साजरा करतो. आजच्या उपासनेची वाचने खऱ्या नेतृत्वाचा सार सांगताना म्हणतात कि, खरा नेता हा सत्तेचा हव्यास धरत नाही, इतरांवर सत्ता किंव्हा हुकूमत गाजवत नाही तर आपल्या सत्तेचा/ अधिकाराचा उपयोग इतरांची सेवा करण्यासाठी करत असतो. खरं श्रेष्ठत्व हे सेवेमध्येच असतं. आजची उपासना प्रभू येशू ख्रिस्ताच जीवन आपल्यापुढे उदाहरण म्हणून ठेवते. प्रभू येशू हा देवपुत्र असूनसुद्धा तो सेवक बनला त्याने जनसेवेला स्वतःला वाहून घेतले. जो प्रभू येशूप्रमाणे सेवा आणि समर्पणाचा ध्यास घेतो आणि त्याप्रमाणे जगतो, तोच  ख्रिस्ताच्या राज्यात उच्च आणि श्रेष्ठ बनू शकतो. यशया संदेष्ट्याच्या पुस्तकातून घेतलेल्या आजच्या पहिल्या वाचनात आपण परमेश्वराच्या सेवकाबद्दल वाचतो. हा सेवक परमेश्वराकडे लोकांसाठी मध्यस्थी करतो त्यांच्या पापांचे ओझे स्वतःच्या खांद्यावर घेतो आणि त्यांच्या पापांबद्दल स्वतःच्या प्राणाने  भरपाई देतो. परमेश्वराचा सेवक इतरांच्या पापासाठी स्वतःच्या प्राणाची आहुती देतो. हि भविष्यवाणी प्रभू ख्रिस्ताबद्दलची भविष्यवाणी होती. प्रभू येशू इतरांसाठी जगला आणि मेला.

        दुसऱ्या वाचनात आपण ऐकतो कि, प्रभू येशू हा लोकांसाठी स्वर्गाकडे मध्यस्थी करणारा परमेश्वराचा महान असा मुख्य याजक होता. प्रभू येशू असा महान याजक आहे "जो आमच्यासारखाच सर्व प्रकारच्या मोहाच्या अनुभवातून गेला. तरीही तो पूर्णपणे निष्पाप राहिला. म्हणून आपण त्याच्या कृपेच्या सिंहासनाजवळ ठाम निर्धाराने जाऊ या. यासाठी की, आमच्या गरजेच्या वेळी साहाय्य मिळावे म्हणून आम्हाला दया व कृपा प्राप्त व्हावी." आजचं शुभवर्तमान आपल्याला प्रभू येशूने देवाचा व्यथित सेवक बनून  आणि आपल्या शिष्यांना सेवेद्वारे श्रेष्ठ होण्याचा कानमंत्र देऊन आपलं तारणकार्य कसं सिद्धीस नेलं त्याबद्दल सांगते.

        “तुम्हांपैकी जो कोणी श्रेष्ठ बनू पाहतो, त्याने स्वतःला नम्र बनवले पाहिजे आणि इतरांची सेवा-चाकरी केली पाहिजे.” खरा श्रेष्ठपणा हा आपल्याकडे किती आणि काय आहे किंव्हा आपल्याला इतरांकडून काय मिळू शकते ह्यात नाही, तर खरा श्रेष्ठपणा आपण इतरांना काय देऊ शकतो ह्यात आहे.

 

मनन -चिंतन

        प्रिय बंधु-भगिनींनो, कलकत्त्याची संत मदर तेरेसा हि एक लहान आणि साधी स्त्री होती. आपल्या इतर व्रतस्थ भगिनींना बरोबर घेऊन समाजातील गोरगरीब, आजारी आणि उपेक्षितांची सेवा करून त्यांची योग्य काळजी घेणारी हि गटाराची संत देवप्रिती आणि शेजारप्रितीने ओतप्रोत भरलेल्या हृदयाची व्यक्ती होती. गोरगरिबांना आणि इतरांनी टाकून दिलेल्या लोकांना निवारा मिळावा, त्यांना प्रेम मिळावं, त्यांना कमीतकमी चांगलं आणि मानवी प्रतिष्ठेला साजेसं असं मरण यावं आणि त्यांच्या देवावरील विश्वासाद्वारे त्यांना स्वर्गाचे सुख लाभण्यासाठी त्यांच्या जीवनाची तयारी करावी या महत्वाच्या हेतुने मदर तेरेसांनी गरिबांच्या आणि आजाऱ्यांच्या सेवेचे हे व्रत घेतलेले होते.

        आपण जेव्हा मदर तेरेसा ह्यांच्या जीवनाकडे पाहतो आणि आजच्या शुभवर्तमानात शिष्यांकडे पाहतो तेव्हा आपल्याला त्यांच्यामध्ये प्रचंड फरक आणि विरोधाभास  आढळून येतो. मदर तेरेसा इतरांना देवाच्या स्वर्गराज्यात आणण्यासाठी, त्यांना स्वर्गात स्थान मिळवून देण्यासाठी प्रयत्नांची पराकाष्ठा करत होत्या. तर प्रभू येशूचे शिष्य मात्र येशूच्या राज्यात स्वतःसाठी मानाची जागा, उच्च पद मिळवण्यासाठी टपून बसलेले आणि एकमेकांशी झगडत होते. प्रभू येशू हा खरोखरच एक उत्तम गुरु होता. मात्र त्याचे शिष्य हे वेगळे होते. शिष्यांमध्ये काही मदर तेरेसांसारखे होते, तर काही अतिमहत्वकांक्षी होते. आपण लक्षात घेतलं पाहिजे, कि आजच्या शुभवर्तमानात नावानिशी उल्लेख केलेल्या याकोब आणि योहान हे नंतर प्रभू येशूकडून खूप काही शिकले आणि प्रभू येशूच्या सानिध्यात राहून त्यांचं पूर्णपणे जीवन आणि हृदयपरिवर्तनसुद्धा झालं. याकोब हा ख्रिस्तासाठी आपल्या प्राणाची आहुती देणाऱ्या शिष्यांपैकी पहिला रक्तसाक्षी झाला आणि योहान हा ख्रिस्ताचा प्रिय शिष्य बनून त्यानेसुद्धा पुढे रक्तसाक्ष्याचं मरण पत्करलं. या सर्अवागोदर शिष्यांना एक सत्य समजलं नव्हत आणि त्यांच्या कल्पनेपलीकडेसुद्धा जात होतं, ते म्हणजे: प्रभूच्या राज्यात मानाचे स्थान मिळविण्याचं जे स्वप्न ते बघत होते, ते स्वप्न केवळ परिपूर्ण समर्पणाद्वारेच पूर्ण होणे शक्य होईल.

         मध्यंतरीच्या वेळात शिष्य जाणून चुकले होते, कि सत्ताधाऱ्यांप्रमाणे भविष्याची आणि कारकिर्दीची चिंता आणि त्यांचा विचार हे पूर्णपणे प्रभू येशूच्या शिकवणुकीविरुद्ध आहेत. "तुम्ही सत्ताधाऱ्यांप्रमाणे नाहीत", प्रभू येशूने त्यांना सांगितलं होतं, “तर तुमच्यातील जो कोणी मोठा होऊ पाहतो त्याने तुमचा सेवक झाले पाहिजे. आणि जो कोणी पाहिला होऊ इच्छितो त्याने सर्वांचा सेवक झाले पाहिजे” (मार्क १०, ४३-४४). प्रभू येशूच्या राज्यात श्रेष्ठ मनुष्य तो नाही ज्याच्याकडे सत्ता, ताकद आहे. प्रभूच्या राज्यात श्रेष्ठ आणि उच्च मनुष्य तोच ज्याला सत्तेचा गर्व आणि सत्तेची हाव नाही तर जो नम्र आणि सत्ता असूनसुद्धा  नम्र बनतो, सेवाभावी  बनतो.

        प्रभूने त्यांना विचारलं, “मी जो प्याला पिणार आहे, तो तुमच्याने पिणे शक्य आहे काय?”. म्हणजेच, माझ्याबरोबर आणि माझ्यासारखं दुःख सहन करणे तुम्हाला शक्य आहे का? प्रभू येशूने एक गोष्ट स्पष्टपणे सांगितली, ती म्हणजे, त्याच्या उजवीकडे किंवा डावीकडे बसण्याचा अधिकार मिळविण्यासाठी शिष्यांना दुहेरी समर्पणासाठी तयार असणे गरजेचे आहे. हे दुहेरी समर्पण आहे: निस्वार्थी सेवा करण्याची आणि सेवा करताना दुःख आणि प्रसंगी मरणसुद्धा स्वीकारण्याची तयारी. आणि या शिकवणुकीचा अवलंब येशूने प्रथम स्वतःच्या जीवनाद्वारे केला. त्याचं जीवन हे अखिल मानवजातीच्या कल्याणासाठी निस्वार्थी सेवेमध्ये व्यतीत केलेलं जीवन होतं. आपल्या शिष्यांबरोबर शेवटचे भोजन घेत असताना येशूने आपल्या शिष्यांचे पाय धुण्याचा प्रसंग आपल्याला सेवेचा खरा अर्थ सांगतो. सेवा करणे म्हणजे, दुसऱ्यांसमोर  स्वतःला नम्र बनवणे, वाकणे, कि जेणेकरून इतरांना अपमानाला सामोरे न जाता, मानाचे आणि प्रतिष्ठेचे जीवन जगता येईल. दुःख सहनाची तयारी म्हणजे, प्रभू येशूप्रमाणे समाजाने नाकारलेल्या आणि वाळीत टाकलेल्या लोकांप्रती सहानुभूती दाखविणे, समाजातील तळागाळातील लोकांना आधार देणे. प्रभू ख्रिस्त स्वतः अशा लोकांच्या बाजूने होता, त्यांच्या जीवनात आणि दुःखात तो सहभागी झाला; अशा लोकांबरोबर असलेल्या त्याच्या जवळीकतेमुळे त्याला समाजाची निंदा-नालस्ती, थट्टा-मस्करी, शिव्या-शाप सहन करावे लागले, क्रुसावरील मरण स्वीकारावं लागलं. हाच तो दुःखाचा प्याला आहे जो प्रभू येशूने प्राशन केला.

        सेवाकार्य करण्याची तयारी आणि दुःख सहन करण्याची तयारी:  गोरगरीब आणि गरजवंत लोकांकडे दुर्लक्ष न करता त्यांची सेवा करण्यास आजचं शुभवर्तमान आपल्याला बोलावत आहे. एक ख्रिस्ती या नात्याने आपण ख्रिस्ताप्रमाणे सेवामय जीवन जगण्यास तयार आहोत का? कि आपलं जीवन फक्त आपण, आपलं  कुटुंब, आपलं काम, आपलं भविष्य यापुरताच मर्यादित आहे? आपल्या जीवनात इतरांसाठी वेळ आणि जागा आहे का? आपल्या स्वतःच्या जीवनाचा क्रूस वाहने आणि त्याचबरोबर इतरांच्या जीवनाचा क्रूस वाहण्यास त्यांना साहाय्य करणे हे खूप कठीण, मेहनतीचं, जोखमीचं  आणि कष्टाचं काम असू शकतं. परंतु हे सगळं त्याच प्याल्याचा भाग आहे, जो प्याला पिण्यासाठी प्रभू येशू आपल्याला आव्हान आणि आमंत्रण देत आहे.

        सेवाकार्य फक्त तेव्हाच घडत नाही, जेव्हा एखादी व्यक्ती मदर तेरेसांसारखं जीवन जगते. सेवाकार्याला वेगवेगळ्या बाजू, वेगवेगळे पैलू आहेत. परंतु या सर्व बाजूंचा आणि पैलूंचा एकच सामाईक हेतू आहे: दुसऱ्याचं बरेपण, दुसऱ्यांचा आनंद, त्यांचं अध्यात्मिक आणि शारीरिक बरेपण आणि त्यांचं सार्वकालिक तारण. सेवा करणे म्हणजे इतरांना परमेश्वराचं प्रेम, त्याची दया आणि त्याच्या  चांगुलपणाचा अनुभव देणे.

        आजची उपासना आपल्याला नम्र होऊन सेवाभावी जीवन जगण्यास आमंत्रण देत आहे आणि ख्रिस्ताचा आदर्श आपल्यापुढे ठेवत आहे. ख्रिस्त हा देवाचा पुत्र असूनसुद्धा नम्र मानव झाला. तो सेवा करून घेण्यासाठी नव्हे तर सेवा करण्यासाठी या जगतामध्ये आला; तो या पृथ्वीचा न्याय करण्यासाठी नव्हे तर आपल्याला स्वर्गीय पित्याकडून सार्वकालिक जीवन देण्यासाठी या पृथवीवर आला. त्याच्या या सेवाकार्यात त्याने देवपुत्र असूनसुद्धा स्वतःला इतके नम्र आणि लीन केले, कि त्याने क्रुसावर एखाद्या गुन्हेगाराचे, एका दासाचे मरण स्वीकारले. प्रभू ख्रिस्ताप्रमाणे आपणसुद्धा नम्र होऊया आणि सेवेचं व्रत घेऊ या कारण नम्र होऊन सेवा करण्यातच खरं  श्रेष्ठत्व आहे.

 

विश्वासू लोकांच्या प्रार्थना

हे परमेश्वरा तू कृपेचा सागर आहेस. आज आम्ही आमच्या सर्व विनंत्या आणि गरजा घेऊन श्रद्धेने आणि मोठ्या आत्मविश्वासाने तुजकडे येत आहोत.

आपला प्रतिसाद: हे परमेश्वरा आमची प्रार्थना ऐक.

१) हे परमेश्वरा तुझा पुत्र आमचा प्रभू येशू हा या जगात सेवा करून घेण्यासाठी नव्हे, तर सेवा करण्यासाठी आला होता. या जगातील तुझ्या कुटुंबाला, तुझ्या ख्रिस्तसभेला  ख्रिस्तासारखे बनण्यास आणि जगण्यास उत्कट इच्छा आणि तुझी कृपा प्रदान कर.

२) जे लोक स्वतःचा जीव धोक्यात घालून, स्वतःची पर्वा न करता इतरांच्या मदतीला धावून जातात अशांसाठी आम्ही प्रार्थना करतो. अन्याय आणि दडपशाहीविरुद्ध आवाज उठवताना तूच त्यांचा मार्गदर्शक आणि साथीदार हो.

३) आमच्या देशाच्या सर्व राजकीय नेत्यांनी ख्रिस्ताच्या आदर्शाप्रमाणे त्यांना सोपवलेल्या अधिकाराचा आणि सत्तेचा वापर लोकांच्या भल्यासाठी आणि देशाच्या प्रगतीसाठी करावा, म्हणून आपण प्रार्थना करू या.

४) आमचे परमगुरु फ्रान्सिस, सर्व महागुरू, धर्मगुरू आणि ख्रिस्तसभेच्या सर्व पुढाऱ्यांनी प्रभू ख्रिस्ताप्रमाणे सेवेचा ध्यास घ्यावा आणि त्यांच्या सेवेद्वारे देवाचे प्रेम समाजाला अर्पावे, म्हणून प्रार्थना करू या. 

५) थोडा वेळ शांत राहून आपल्या सर्व वैयक्तिक गरजांसाठी आणि त्याचबरोबर आपल्या परमगुरु स्वामींच्या हेतूंसाठी खास प्रार्थना करू या.